Stel je eens voor: Je loopt ergens in een bos en je ziet een vrouw koortsachtig een boom omzagen.
“Wat bent u aan het doen?” vraag je.
“Ziet u dat dan niet?” antwoordt ze “Ik ben een boom aan het omzagen”
“U ziet er uit alsof u al dagen niets anders doet. Hoe lang bent u al bezig?”
“Meer dan vijf uur” zegt ze, “en ik ben kapot!”
“Maar waarom stopt u niet even en maakt u de zaag weer scherp?” vraag je. “Ik weet zeker dat het dan een stuk sneller en soepeler gaat”.
“Ik heb geen tijd om de zaag aan te scherpen” zegt de vrouw resoluut. "Ik moet nog veel te veel zagen”.
Deze scene beschrijft Stephen R. Covey in zijn welbekende boek:
De zeven eigenschappen van effectief leiderschap. Eigenschap 7 is: Houd je zaag scherp.
Afgelopen weken voelde ik het gebeuren
Blij met mijn keuze, focus, alle plannen en ideeën zat ik veel achter de computer en aan de telefoon. Frisse lucht kreeg ik alleen als ik naar de buurt-Spar fietste of een afspraak buiten de deur had. Gedreven als ik kan zijn was ik non-stop druk bezig, vooral in mijn hoofd. Als ik niet “aan het werk” was voelde ik me rusteloos en schuldig.
Terwijl ik toch het geluk heb gehad om te weten hoe het voelt om overspannen te zijn draafde ik gewoon door. De signalen van toen dienden zich een voor een aan. Een strak dekseltje op mijn hoofd, een steen in mijn maag, angst en twijfel kregen de regie.
Langzaam merkte ik hoe ineffectief ik werd en mijn enthousiasme verslapte. De zin in eten koken verdween, ontspanning zocht ik in hangen voor “Ik hou van Holland” en "Heel Holland bakt" en mijn toevlucht nam ik in steeds meer koffie en vergelijkbare pepmiddelen.
Ik was er op tijd bij, omdat ik het voelde gebeuren
Het is ongelofelijk maar toch werkt het blijkbaar zo. Elke keer als ik denk “nu weet ik hoe het werkt!” krijg ik een nieuwe uitdaging en word ik als het ware getest of ik echt luister naar wat mijn lichaam me vertelt. Opnieuw besefte ik dat ik slecht voor mijn instrument gezorgd had - de zaag was behoorlijk bot geworden.
…zo leer ik steeds meer over wat ik kan doen en laten om het te keren:
buitenlucht, eenvoud, stilte, een fietstochtje, avondje in bad, een lekker vuurtje, een potje huilen, een dansje maken, de slappe lach, van die dingen.
Simpel eigenlijk. Als je zaag bot wordt moet je hem slijpen, als je fietsketting slap hangt moet je hem spannen, als je batterij leegloopt laad je hem op.
Onderhoud dus- heel vanzelfsprekend.
Versleten schoenzolen laat je vernieuwen, apparatuur laat je ijken en je kennis houd je up-to-date.
Doe je dit niet dan krijg je er last van of loop je schade op, soms onherstelbaar.
Jijzelf bent het beste instrument dat je tot je beschikking hebt.
Ook al ben je nog zo blij met je werk, is het echt je passie en weet je van geen ophouden…zelf-onderhoud is onontbeerlijk. Af en toe moet je het loket sluiten.
...en werd mijn zaag weer scherp
Dit keer nam ik er een paar dagen de tijd voor, ook al vond ik dat het eigenlijk niet kon.
Computer dicht, telefoon op stil, haard aan, wandelen op een plek waar ik nooit eerder geweest was en langzaam voelde ik het gebeuren: ik hoorde mezelf weer neuriën, ik nam de rust voor dat mooie boek en vond ik mezelf terug achter het fornuis, roerend in een lekker geurend soepje.
